bilmiyorum ben bunu artık ne kadar saglıklı buluyorum.
hani klasik bir tanım vardır ya "aşk savunmasız ve cıplak bir sekilde kalbini ona teslim etmektir ve onun kalbini kırmayacagını ummaktır."
peki ısrarla kalbine iyi bakmadıgında o, kalbini kırdıgında, kalbini incittiginde "ama ama benim askım o kadar buyuk ki vazgecmem senden" tribi kendi kul hakkına girmek olmuyor mu?
bir tane hayatımız var. bir erkegin ya da kadının pesinde surunmek icin dunyaya geldigimize emin miyiz? bu kadar mı yasamaya verdigimiz ehemmiyet?
