ara ara seviyorum, yalnızlık zihnimi toparlamamı, derin düşünmemi ve yeni şeyler keşfetmemi sağlıyor. mesela arkadaşlarla toplaşıp eğleniyoruz, eve bir dönüyorum. zihnim allak bullak olmuş, ders çalışamaz hale geliyorum. zihnimi toparlamam saatlerimi alıyor, dikkat eksikliği problemim zaten çocukluktan beri var. insanlar zihnimi kolayca dağıtıyor. o nedenle yalnızlığı seviyorum. fakat yalnızlığın sürekli olması ve arkadaşlarla hiç görüşmemek de bataklığa saplanmak gibi. yalnızlık, insanı içine çeken derin bir kuyu gibi oluyor zamanla. düşünceler (bu her zaman faydalı düşünce olmuyor, bazen stresi artıran düşünceler oluyor) insani yiyip bitiriyor. yalnızlık, genellikle geçmişe sonsuz bir kapı açılmasına neden oluyor. geçmişi deşmek, düşünce gevişine neden oluyor. o nedenle yalnızlık hap gibi olmalı. ara ara bünyeye verip rahatlamak gerekli. insanların içine girip, zihni geçmiş zamandan ve aşırı düşünme bataklığından kurtarmak gerek. insanların içine girince hemen -şimdiki zamana dönüp rahatlıyorsunuz.
