sinirlerime güçlükle hakim oluyorum. uzun süre dizginlerimi tutsam da en saçma anda kayıyor yine. hayat elimden kayıyor sinirlerimi tutmaya zorluyorum kendimi, ne kadar anlamsız bir çaba. sinir halimde fizyolojik giriftlerin tablosu çıkıyor ortaya, organlarım bile yerlerinde durmuyor sanki… beynimi ayrı ruhumu ayrı kemiriyorum, en çok kendimden özür dilerim. dilerdim yani dileyebilseydim… sönse keşke yarının umudu ve bir daha hiç güneş doğmasa.
