düşünsene ölmüşüm, yarım ve ıssız göçmüşüm. acaba kim cenazeme gelecek, kim üzerime toprak atacak, kim üzülecek, kim umursamayacak, kim taziyemin olduğu yerde gülümseyecek acaba… keşke iyi şeylerin ardından ölebilseydik. ben isterdim mesela güzel bir anın içinde ölmeyi, o anı kapsüle almış gibi olurdu herhalde. bunca hüzünle yaşıyor olmak biraz haksızlık sanki, değil mi?
