dayanamıyorum, kaldıramıyorum erkek toplumu her olayı müstakil sanıyor. bir şekilde özel bir açıklama bulmaya çalışıyor. artık özel bir olay yok, her şey genel: kadın hep acı çekiyor. kadın hep erkeğe borçluymuş gibi yaşıyor; sevgiyi, ilgiyi, hizmeti en son da hayatını... bunu ne şekilde olursa olsun meşrulaştırmaya devam etmek isteyen katilleri yaratmaya da devam eder.
bu coğrafyada tacize uğramamış hayatının bir anında, bir yerde geberesice bir erkek tarafından sıkıştırılıp korkutulmamış bir kadın yok! abartı değil gerçekten yok.
o kadar trajik ki çoğu kadın yine hayatındaki erkekleri korumak için susuyor. babası, abisi, eşi, kendilerine zarar verecek bir davranışta bulunur, kendilerine hakim olamazlar(!) diye susmayı tercih ediyor ya da yine onlardan korktuğu için susuyor.
karanlık sokakta aklımıza gelen bir hikaye var bizim. belki kıl payı kurtulduğumuz, belki kaçtığımız, kendi kalp atışımızdan sağır olduğumuz, sonra hiçbir şey olmamış gibi yine aklımızın bir köşesine kaldırdığımız hikayeler var artık. bunun ağırlığını hangi yiğit taşıyabilir? hangi erkekoğlu erkek taşıyabilir?
erkek çocuğunu kadının güçsüz olduğu bilgisiyle yetiştiren, öyle yetiştiği için kendini geliştirip değiştiremeyen, bir kadına istediğini yapabileceğini düşünen, yapmadığı için kendisini lütuf göstermiş zanneden, teşekkür bekleyen ve bu ahlaksızlığı aklıma gelen gelmeyen her şekilde besleyen kim varsa allah belasını versin. "bak kızsın diye susuyorum, kızsın diye bir şey yapmıyorum." derken size bir kadına zulmetmenin inisiyatifinizde olduğunu düşündüren bu zihniyetin oluşmasında rol oynayan her bir dinamiğin allah belasını versin. bir bok olmadığınızı öğreneceksiniz artık. öğreteceğiz çünkü.
