Ben bu yaşa geldim ama babamı hala anlayamıyorum… yapabildiğim tek çıkarım şu, sanırım o baba olmayı hiç istemiyordu.
Aramızda hiç normal bir baba-kız ilişkisi olamadı ve bu beni hala etkiliyor, biliyorum… çocukken ihtiyacım olan sevgiyi, ilgiyi görmemeyi geçtim çünkü belki o zaman hayatla daha büyük savaşları vardı, geçim sıkıntısı vs işte. Ama şu an öyle bir derdi olmamasına rağmen hala aynı… belki de artık ihtiyacımız olmadığını düşünüyor… ben mesela babamı şimdi arasam telefonu açmaz, görse de dönmez sonra dhdh. Ne bileyim ya evet yetişkin bir insanım ama iş için ara sıra bilmediğim şehirlere tek başıma gidiyorum, o zaman dahi merak etmez; vardım mı, iyi miyim, nerede kalıyorum, bunları bilmez… ben tabi belli bir yaşa kadar babamı normal sanıyordum da sonra arkadaşlarım anlattıkça anladım başka türlü babalar olduğunu.*
Keşke farklı olabilseydik… ona kızacak sayfalarca şey bulabilirim ama yine de onu çok seviyorum… o bu yaştan sonra değişmeyecek bunu kabullendim tabiki, ben de sadece neden diye sorgulamaktan vazgeçmeyi umuyorum bir gün…
