insanlardan cok buyuk kotulukler gordum bu hayatta.
simdi oturup anlatsam bunca kotulukten sonra nasıl hala gulumseyebiliyorsun hayatta diye sasırır, anlattıklarıma aglamaya baslarsınız. ciddiyim.
ama insanlıgı yok et butonuna asla basmam. oyle bir secenegim varsa insanlıgı kkurtarmak icin elimden geleni hep yaparım. bu dunyada kotuluk kadar iyilik de var. cok kotu insanlar kadar melek gibi insanlar da var.
hz isa yı oldurmeye kalktıklarında "tanrım, onları affet, bilmiyorlar" diyor ya, ben de asırı kotuluge maruz kaldıgımda hep aynısını dusunurum: bilmiyorlar, onları farkındalık ver, onları affet.
persepolis animasyonunda kız cok buyuk kotuluk gorur. annenaesine der ki "bazen kendini korumak icin kotulukten baska yolun kalmıyor." annenesi der ki "insanlar sana kotuluk yaptıgında onların aptal oldugunu dusun. farklı bir yol hep vardır." ben hep anneanne gibi dusundum bu hayatta.
bu dunyada beni cok baglayan kisisel bi sey pek yok.. insanlardan yana sansızım, herkes gidici oldugunu gosterdi bana. ama ben ısrarla insanlıga inanıyorum.. asla insanlıgı yok etmem, bilakis son anıma kadar kurtarmak icin elimden geleni yaparım.
