42 yaşında adamım, geçinmekte hâlâ çok zorlanıyorum. 10 sene kadar önce başlayan borçlu yaşama mecburiyetini bitiremedim daha. Ondan öncesinde de ailemin desteği olmasa ne evlenebilir ne de kendime yetebilirdim. Farkına varamıyorsunuz belki; ama gençlerin önünde büyük zorluklar var. Eski Türkiye dedikleri zamanlarda herkes omuz zoruyla çalışıp kazandı ve bir şeylerin sahibi oldular. Şimdiki gibi değildi. Kredisiz alınan evlerden ve arabalardan bahsediyorum. Günümüzde peşin para mülk alan sıradan bir iş sahibi genç var da ben mi bilmiyorum? Adam duvar boyacısı, yövmiye ile çalışarak neler almış, benim dikili tek ağacım yok. Umudun var mı, diye sorsan; onun da bir pırasa bıyık ırzına geçti biraderim, derim. Hallarım böyle böyle işte, güzel kardeşlerim. Yine de Allah büyük. Hayırlısı diyelim :-).
