çok başarılı bir film olsa da iç sıkan, geren, burkan, bulandıran sahneleri ve bu sahnelerin uzunluğu ve durağanlığıyla izlemekte çokça zorlanılan bir tommy o'haver eseri. ellen page'i evladım gibi severim zati. haneke için "aman efendim şöyle rahatsız edici, içimizdeki şiddet şöyle dışarı vuruldu" falan filan diye anlatırlar hep, eyvallah da, bu filmin sonunda hangimiz catherine keener'ın kanının akmasını istemedik ki, gerçekten?
