aslında buraya her şeyi yazmak çok güzel ve anlamlı oluyor. Çünkü zaten kimse seni tanımıyor ve tanımadığın insanlara içini döküyorsun. sonrasında bir rahatlama gelmiyor değil....
son zamanlarda değiştiğimi ve eskisi gibi tahammüllü olmadığımı hissediyorum. Aslında hissetmekten çok biraz da özgüven tazelenmesi diyebilirim.
neden ve nasıl oldu bu diye kendime soracak olursam bunun için de ayrıca bir ek başlık açabilirim.
her insanın kendine has bir dayanma noktası var, bazen bu dayanma noktası özgüven eksikliği nedeniyle uzuveriyor.
bence özgüvenle bir insanın ilişkide dayanma noktası arasında çok sıkı bir ilişki var.
sen ne kadar fedakarlık yaptın bir ilişki için? sen nelerden vazgeçtin?
bak ben sana diyim. eğer bir evlilikte iki tane çocuk varsa ayrılmak çok zor...
ayrılabilirsin ama o çocukların psikolojisi ve mutluluğu senin özgüvenin ve aldığın kararların önüne geçiyor...
ben eskiden korkardım, hatta korkmak ve özgüvenle birlikte aldığım kararlarım arasında da çok ciddi bir bağ yok değil... ama o bağı koparmanın zamanı gelmedi mi?
bir insan mutsuz ve kendini yarım, eksik hissediyorsa bu ayrılık süreci er ya da geç bir yerden start veriyor...
ben bu gece karar verdim. ben çocuklarıma uzaktan da baba olabilirim. onların düzeni bozulmasın fakat beni özleyeceklerini de iyi biliyorum. yine de ben kimim sorusunu sorma vaktim geldiğini iyi biliyorum...
ben karımın beni sevmediği erkeğim artık. karım eskiden beni aşkla ve merak duygusuyla severken şimdilerde içinden bir parçayı koparmış, ve bunu bana çekinerek söyledi bile. ben bunu bana söylediği gün aslında içimdeki her şeyi kopardım... o gece çok ağladım, o gece kaybettiğim kuzenimin omzuna dayandım ve ağladım... o gece çok başkaydı. o gece bende kopan her şey anlam buldu....
kararlar aldım artık. ve bu kararlar bende acılar yaratacak, bende büyük işkenceler yaratacak biliyorum ama. dedim ya özgüven lazım diye.... bozuk bir plağı sonsuza kadar çalamazsın...
er ya da geç bir yerde duracaktır.
ben durdurmaya karar verdim.... ben özgüvenimi ayaklarımın altından çıkardım ve bir karar verdim.
kararımın adı ayrılık... ayrılık acı verecektir elbet insana. ama o acı daha bir güçlendirmeyecek midir? ben sırf ayrıldım diye çocuklarımdan vaz mı geçeceğim... ben sadece artık beni sevmediğini bildiğim o insandan vazgeçtim. bundan sonra ile başlayacak cümleler yarattım kendi mütevazi hayatıma... 1 tek göz oda ev bile baktım geçenlerde, o geçenler ki ilk zaman hiç cesaretim olmayan ama sonra da bana musallat olan... ben artık cesurum... senden vazgeçmeye karar verdim. hayırlarına katlanamıyorum artık.
bir insan sırf çocukları için mutsuz bir evliliği sürdürsün mü? ben kimim , ben ailesi mutlu olsun ve konforu bozulmasın diye köle gibi it gibi çalışan br bireyim.... ama o birey bitti.
benden bir bencil yapmayı nasıl başardı bu sistem???
ben artık yokum... ben artık aktif mutsuzluk hayatıma bir son veriyorum.
