Merhametim.
Hiçbir şeyi unutmam ama çabuk affederim.
Aslında affetmeyi bir anlamda bana yük olmasın diye yapıyorum.
Felsefem şu anlatayım;
Düşün, bir kişiyle anlaşamıyorsun, bir gün yanında üç arkadaşını aldı, gece eve giderken sana pusu kurdu ve seni eşşek sudan gelinceye kadar dövdüler. Öyle bir şeydi ki bu, 3 ay kemikler kırık hastanede yattın. Büyük acılar çektin, sonunda sağlığına kavuştun ama herife bir kin besliyorsun ki, yakalasan anasını avradını sikeceksin o derece. Ama iş o ya, bir türlü yakalayamıyorsun. Her gün yeminler ediyorsun sen benim elime düş ananı sülaleni sikecem diyorsun ama adam Antartika'ya kaçmış, düşmüyor eline. Dolayısıyla sen bu intikam arzusunu sürekli içinde taşıyarak kendine her gün yük ediyorsun.
Bi de şöyle yaptığını düşünelim, hastanedeyken karar aldın, bu herifler delikanlı olsa bir kişiye 5 kişi saldırmazdı zaten, bunu cahilliklerine veriyorum. Karşıma çıksalar da bundan sonra ne muhatap olurum ne de onlara kötü bir şey yaparım.
Bu düşünce ile adam senin önüne düşse de düşmese de intikam ateşiyle yanmayacağın için, bu kirli kin duygusu da sana yük olmayacak.
isterse Antartika'da yaşasın banane amına koyim der, dalgana bakarsın.
Bu yüzden affetmek karşı taraf için değil senin için iyi bir özellik aslında.
Her ne kadar şehitlerinin kanı yerde kalsa da..
