savas cıktıgında sevgilim bir senedir ukrayna da yasıyordu.
apar topar turkiye ye dondu.
ailesinden pek cok kisi de ukrayna daydı onunla.
herkesin psikolojisi bozulmus savastan.
sevgilim issiz.
psikolojisi allak bullak.
o donem hic huyu olmadıgı halde sık sık bende kalıyordu.
ve diyordu ki:
-evde herkesin manyamıs durumda. cok gergin ve hasta bir ortam. senin kolların oyle huzur veriyor bir bilsen.
oturduk beraber cv sini hazırladık. birkac yere gonderdik.
ona dedim ki "ben buradayım. hep bende kalabilirsin. su an benim isim var, hallederiz takma kafana. kimseye muhtac degiliz beraber. daha iyi gunler gelecek."
bana dedi ki "bu kadar melek olma. simdi gozlerim dolacak prensesim."
