Çok değil kısa bir zaman önce ayrıldık. Ayrılık sonrası içimde özlem, sevgi, ilişki esnasında var olan tüm hislerim bakiydi. Ama sonra bir tavrıyla beni o kadar soğuttu ki...
içim yanarken bir anda büyük bir harla yanan ateş kül oldu. Ona hiç o açıdan bakmamıştım.
Gerçekten karaktersiz, iğrenç bir insan olsaydı seneler sonra belki bir gün bana hak verebilirdi, beni anlayabilirdi. Ama o kötülemek için demiyorum fakat gerçekten hastaymış.
Üzüntülerimi ya da sevgimi söylemek ondan bir şeyler beklemek boşluğa konuşmak gibiymiş. Bu beni çok üzdü.
Aşık değildim ama gerçekten çok sevmiştim. Ayrıyken bile seviyordum..
Eski ilişkilerim için hep iyi bahseder ve iyi anardım. Ama buna öyle yapamıyorum.. benim her şeye karşı inancımı ciddi anlamda tüketti. Şimdi birisi beni gerçekten sevse bunu bana göstermek için elinde geleni yapsa ona inanmayacakmışım gibi bir his var içimde.
Hayatımdaki en büyük hayal kırıklıklarından biriydi..
