herşeyin yoluna girdiğini düşündüğümüz anda herşey yerle bir olur ve artık dibe vurduğunuzu farkettiğiniz anda dipsiz çukurdan yukarı tırmanacak bir merdiven çıkar karşımıza her zaman; nasıl olsa şuursuzca yaşıyoruz hayatı...
hayatımız bir muzır çocucuğun kuyruğundan bağlayıp kedisiyle oynadığı bir fare misali bir yukarı bir aşağı iniyor... yakalandığımızda yaşadığımızı farkediyoruz ve yaşadığımızı farkettiğimiz an, ölmeden önceki son anlarımız oluyor...
böyle bir durumda "nihayet güzel günlerin gelmesi" diye bir cümle kurmak abuk-subuk, subuk-abuk olur... hatta olmaz...
