Ölüme en çok yaklaştığım an, yaşamın ve ölümün sadece ince bir çizgiyle birbirinden ayrıldığı o an, beyin ödemi nedeniyle kraniotomi ameliyatı olduğum zamandı. O gün her şey sanki ağır çekimdeydi; bilincim sislerin arasında kaybolmuş, bedenimse adeta başka bir dünyada gibiydi. Ama bu ameliyat, hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğunu hissettirdi.
Sonra, değil iyileşmeye, dinlenmeye bile fırsat bulamamışken, bir de açık kalp ameliyatı... Mitral kapak yetmezliği, kalbimi zayıf düşürmüştü. Her nefes alışımda, kalbim sanki son bir kez daha çarpmak için mücadele ediyordu. işte o anlar, ölümün soğuk nefesini ensemde hissettiğim anlardı. Anestezi altında bilincimin kaybolduğu zaman, belki de geri dönmeyeceğim bir karanlığa doğru kayıyor gibiydim.
Ama yine de, belki de mucizeydi, belki de doktorların ve sevdiklerimin dualarıydı, bilmiyorum. Geri döndüm. O ince çizgiyi aştım ve yaşama geri döndüm. Ama bilirim ki, ölüm o gün bana çok yakındı; sadece bir adım uzağımdaydı. Gözümü açtığımda ilk düşündüğüm şey ise, bu dünyada bana verilen ikinci şansı nasıl değerlendireceğim oldu.
