mahlukat sınıfı halıka muhtaçtır. acziyetini fark edip rabbine yönelmiyorsa, ona sığınmıyorsa, ona kulluk etmiyorsa her kalabalığın içinde bile olsa yine yalnız kalır. emrine uymuyorsa yine yalnızdır. yasaklarından sakınmıyorsa yine yalnızdır. dünya onun olsa ne yazar ki. ölüm gelince her şey biter. bu dünyanın geçici ve boş olduğunu ölünce anlamanın bir faydası olmaz..
nefsinin heva ve heveslerinin, dünyevi süfli (aşağı, aşağılık, bayağı, adi, çirkef, günah ve haramlar) arzuların peşinde koşanlar görünürde birlikte olsalar da hakikatte yalnızdır. cismani lezzetler nefsi tatmin etse de ruh manen beslenmedikçe insan yine yalnızdır. iyilik, cömertlik, güzel ahlak, adalet ve merhamet, zulmetmemek, evet bunlar da ruhu besler, bir yere kadar, ama kalbin tam huzuru kullukda, namazda ve esasen daim halıkı zikirde mevcuttur. hakkı zikretmeyen insanların kalpleri hep daralır. allahı zikreden diridir. zikretmeyen ise ölüdür. zikir dille başlar, kalbe yerleşirse ruh hayat bulur. daim zikredenler ise daima baki kalır. Allah ile olan asla yalnız olmaz. allahı olmayan ruhun feryadı arşa çıkar da kulun haberi bile olmaz..
