Kabullenmek, içsel bir barıştır. Kişi, bir noktada anlar ki, bu dünya onun kontrolünün ötesindedir. Her şeyi kontrol edemez, her şeyi geri getiremez. Geçmişin ağırlığını omuzlarından bırakıp geleceğe yönelir. Bu, bir vazgeçiş değil; aksine, hayatla barışık olmanın, onun akışına kendini bırakmanın, huzuru bulmanın bir yoludur.
Gidenler... Her biri birer anı gibi zihinde yankılanır, ama geri dönmeyeceklerini bilmek en zorudur. ilk zamanlar, o kapının tekrar aralanacağına dair bir umut taşırsın içinde, belki bir ses, bir dokunuş gelir diye beklersin. Ama zaman, her şeyi öğrettiği gibi bunu da öğretir insana: Gidenler, yalnızca hatıralarda yaşar artık. Ve bu hatıralar, ne kadar güzel olursa olsun, hiçbir zaman gerçeğin yerini tutmaz. Geri dönmeyenlerin ardından kurulan hayaller, nihayetinde sessizce eriyip kaybolur.
Her şeyin eskisi gibi olmayacağını kabullenmek, en zoru olsa gerek. Çünkü insan, alışkanlıklarına tutunur, geçmişin gölgesinde huzur arar. Ancak hayat, bir kere daha gösterir ki, eski günlere dönmek imkânsızdır. Zaman, geriye akmaz. Her şey değişir; insanlar, duygular, hatta sen bile. Ve bu değişimin içinde, eski olanın yerini yeniye bırakması gerektiğini kabul etmek, büyümenin bir parçasıdır.
Sonunda, her şeyi kabul eder insan. Gidenler, dönenler, eksilenler ve fazlalaşanlar… Her biri hayatın bir parçası olur. Ve belki de kabullenmek, aslında hayatın ta kendisini anlamaktır; tüm acılara, kayıplara, kırgınlıklara rağmen, yaşamanın ve devam etmenin güzelliğini fark etmektir.
