ortadan kaybolmaktır. canım anam çocukluğum boyunca 1 defa sağlam dövdü ama üstünden 33-34 seneye yakın zaman geçtiği halde hala o dayağın tadı damağımda kaldı..
ilkokula gidiyoruz o zaman adaşım var bir tane uğur. sağlam kankayız sürekli icraat peşindeyiz daha o yaşlarda. bir gün mahalle kavgası çıktı kürt çocuklar vardı bizden 2-3 yaş büyük ve daha kalabalıklar. bunlar mahalleyi haraca bağlamışlar akıllarınca biz de 5-6 arkadaşı daha organize ettik bunları kıstırıp çok sağlam dövdük. tabi çarşı karıştı bunlar abilerini amca çocuklarını dayı çocuklarını vs toplayıp aşiretçe gelecekler belli. annemde dedi ki okuldan gelince kapının önünden kaybolma bir şey olursa eve kaçarsın direkt sakın uzaklaşma. ben de tamam dedim ama daha çocuksun olayın ciddiyetini kavrayamıyorsun adaş ile beraber atari salonuna gittik meydandaki. anamda beni aramış aramış yokum ortada aklı çıkmış korkudan bunu yakaladılar döve döve öldürdüler diye. bizim jetonlar bitince adaşın evi de salona çok yakındı onun evine gittik evde top oynuyoruz. aradan 1 saat falan geçti bir baktım annem gelmiş cama vuruyor. sora sora çocuğun evini bulmuş beni de yakaladı tabi orada. tuttu ensemden eve götürdü yolda bir şey söylemedi ama eve girince efsane bir dayak atmıştı. 1.50 boyundaki kadın beni nasıl kaldırıp kaldırıp yere vurmuştu hala aklım almıyor lan..
