Her türk genci askerliğini güzelce, söylenen yerde ve görece farklı zorluk derecesiyle yapar, temel düzeyde eğitimini alır ve döner. Biz de yaptık ve döndük, etrafı çok detaylıca görme imkanım oldu ve herhangi bir; aslan, kaplan, jaguar, puma veya leopara açıkçası hiç rastlamadım. Etraf her emredileni yerine getirmeye çalışan, gün boyu komutanlara selam duran, sağına-soluna dönme, yürüme, konuşma, silah tutma, silah kullanma ve temel yön bilgisi konusunda çeşitli eğitimler gören, savunmasız kedi yavrusu modundaki acemiyle doluydu. Biz de bir sürü sıfatlarla askerlik yaptık ve çok fazlaca arkadaşta benzer şekildeydi. Daha kapıdan adımını yeni atanlar bile pek çok askeri unvanı alabiliyorsa, belli ki bunun da pek bir özel durumu yoktur. Kendini puma zanneden arkadaşlar, o övüne övüne söylenen ancak eve döndüğünde tamamen işlevini yitiren geçici komutan sıfatlılar bile; yerden izmarit topluyorlardı, patates soyuyorlardı, nöbet tutuyorlardı, git diyorlardı gidiyorlardı, gel diyorlardı geliyorlardı ve bulaşık yıkıyorlardı. Yani bunda abartılacak bir şey yoktur, nihayetinde en uzununda ve detaylısında bile herhangi bir konuda tam uzman olunmadan geri dönülmektedir.
Sadece vatani görev yerine getirilmektedir, sevdiklerimizi koruyabilmek adına temel düzeyde askeri bilgiler zihne kazınmakta, ne emrediliyorsa herkes gibi yapılmakta ve bazı beceriler de asgari düzeyde geliştirilmektedir. Bu kadardır yani. Bu bazı statü seviciler, askerdeki sanal sıfatları, rütbeleri, üniformayı ve altı boş unvanlarla anılmayı çok severler. Dönünce ballandıra ballandıra, yüzde sekseni abartı ve yalandan oluşan hikayelerini, yıllar boyunca da anlatır dururlar. Aslında gerçekte yaşananlar çok çok başkadır. Bu kahraman imajı çizmeye çalışanlar, adettendir diyerek eve dönmek için her gün şafakta sayarlar. Bu çelişkiyi de hayatım boyunca hiç anlamadım.
