zamanında bu sözlükte o kadar çok yazdım ki... üniversiteye yeni başladığım dönemlerde, özellikle 2013-2015 arası her mutluluğumda, her üzüntümde, hayattaki her bocalayışımda, yediğim, tamam ilk değil belki ama ilkinden hiç de geri kalmayan o sağlam kazıkta, çektiğim en büyük aşk acısında, kendimi bir arada tutmaya çalışırken, belki de en büyük hayal kırıklığımda ve belki de ilk kez bencilliğin dibine vurup başkasını yarama basarken, nefret ede ede üniversiteye giderken, derslere girmemek için bütün gün kütüphanede takılıp kendime başka meşgaleler bulurken, her allahın günü göztepe kampüsünden çıkıp kulaklıklarımı takıp Kadıköy'e yürürken, rıhtımda otobüsleri bilerek kaçırıp tekrar ve tekrar beklediğim bütün yağmurlu sonbahar günlerinde, kulaklarımda hayatımın fon müziği, bölümü sevme çabalarımda, 'yok yapamıyorum kesin bırakacağım artık' dediğim her seferde, yine de hep toparlayıp devam ettiğimde, ben birilerinin kalbini kırarken, birileri benim kalbimi kırarken, rasimpaşa'daki denizi gören sokağı her inişimde, kendimi en çok delip deştiğim zamanlarda, Kadıköy'ün her sokağında, kahve içtiğim her kafesinde hep buradaymışım. zamanında buradan tanıştığım, kahrımı az çekmeyen, dur durak bilmeden konuştuğumuz insanlar melih, mustafa, merve, emrah, semih, serkan ve maalesef hatırlayamadıklarım farklı farklı şehirlerde olup bu kadar birbirimizi anlayıp bağ kurabildiğimiz insanları bir daha nerede nasıl bulabiliriz gerçekten bilmiyorum. ah o eski güzel zamanlar diye konuşup teyzeye bağlamak istemiyorum daha öyle bir yaşım yok swh ama o zamanları o kadar çok özlüyorum ki... o dönem hiç içinden çıkamayacağımı sandığım şeylerin çoğunu şu an hatırlamıyorum bile. neye o kadar üzülmüştüm, neye kendimi o kadar kahretmiştim, kime o kadar kırgındım evet biliyorum ama hisleri geçmiş gitmiş. bu o kadar büyük bir özgürlük hissi veriyor ki insana çünkü biliyorum şu an kafaya taktığım şeyler de aynı öncekiler gibi geçip gidecek birkaç yıl sonra. sanırım 19 yaşındaki ben'den 29 yaşındaki ben'e en güzel hediye bu olmuş.
