genel olarak hicbir seyi takmamam gerektigini dusunuyorum.
oyle huzur buluyorum.
cok huzunlu kebelek olunca cok aglıyorum, gozlerim sisiyor, basım agrıyor, saclarım dokuluyor, ucuk cıkartıyorum, bazen aylarca anti-depresan kullanıyorum.
insanın zamanla kendini tanıması ve kendine gore onlemler alması gerektigine inanıyorum. cok asırı huzun bana iyi gelmiyor, hayata normal insanlar gibi devam edemiyorum, hayat duruyor birkac ay ya da yıl. o yuzden uzen duygulara mesafeliyim. cok uzulmeye izin vermiyorum.
genel olarak negatif duygular, trajediler, kotulukler gibi seyler bana iyi gelmiyor. benim poncik dunyamda neseli ve huzurlu takılmam gerekiyor, boyle hayatla daha iyi basa cıkıyorum.
iyi seyler olacak.
kotu seyler olacak.
gene iyi seyler olacak.
kotu seylerde cok yıkılmadan, iyi seylerde coskuyla sevinerek devamke;)
