gittiğim her yerde, tanıştığım her yeni insanda istemsizce seni arıyorum bunu altı ay sonra ancak bugun fark ettim. Seni sevmiyorum artık karşılaşmıyoruz da zaten karşılaştığımızda da tanıdık siması olan bir yabancıdan başka hiçbir şey hissetmiyorum. Nasıl oluyor bilmiyorum ama ben yine günün sonunda seninle ilk tanışmamızı başka biriyle yaşama umudu taşıyorum halbuki hikayenin sonunu biliyorum uzak durmam gerekiyor ama yapamıyorum içten içe arıyorum insanlarda senin bana ilk bakışını, ilk konuşmanı, jestlerini, güler yüzünü, beni kapkaranlık bi yolun ortasında bir başıma terk edip gitmeden önceki halini başka bir insanda arıyorum resmen. Bazen seni hatırlatan insanlarla denk geliyorum elim ayağıma dolanıyor heyecandan aynı ilk zamanlarımızda olduğu gibi bazen de farklı bir versiyonun hiç çıkmıyor karşıma canım sıkık dönüyorum o gün eve. Bu duygular, hisler, düşünceler yanlış biliyorum engel olamıyorum ama geçici olduğunu da biliyorum. Çok yoruyor bu beklenti beni sadece umarım bir an önce son bulur.
