herhangi bir eğlence ya da kutlamayı oluşturan kalabalıktan, millet coşum coşum coşarken kendini soyutlayan ve tek başına bir köşe de oturmayı seçen insan modeli*.
bu noktada yoruma açık bir duruş sergilenir. eğer kız/erkek güzel/yakışıklı ise hemen karizmatik insan ilan edilir. kimbilir o nassııl bir dünyanın insanıdır ki bu tip eğlencelerden zevk almıyordur*
amerikan filmlerinde bir klişe olan bu durumda esas oğlan olur genelde kenara ilk çekilen, kesin arkadaş zoruyla gelmiştir, sonra bir bakarsınız ahanda esas kız da öyle. hatta bu ikisinin arkadaşları pille çalışan lambada bebeği gibi çılgınca dans eden iki gerzektir. hatta şu tarz diyaloglar geçer aralarında;
-*demek amanda'da geldi, o insan içine karışır mıydı nihahahahahaa
-*öyle deme john amanda gariptir ama iyi kızdır
-*desene herry'yle iyi anlaşacaklar.
filmin sonunu kabak gibi belli eden gülüşmeler veeee kamera herry'yle amanda'ya döner iletişime başlanmıştır bile falan filan..
neyse.. dıştan karizmatik duran bu arkadaş eğer çirkin ve sivilceli bir tipse, kalabalıktan ayrılıp yalnız takılması asla cool bir etki yaratmaz, tam tersine, asosyal sıfatını edinmesine yol açar.
son olarak, bu durumdan maksimum fayda sağlamayı borç bilmiş çakal er kişi davranışı vardır; aslında serdar ortaç'ta deli gibi dans etmeyi isterken, bilerek yalnız takılır, sıkılıyorum, kimse beni anlamıyor ayağına yatarak taş diye tabir ettiğimiz, farklı tiplere hemen b.k varmış gibi atlayan bir hatunu soğuk tavırlarıyla sıcak sıcak götürür.
diyeceğim o ki siz siz oluuun...**
