Ömrüme gelişin belki de kaderimin en mutlu, en güzel anıydı. Ya da hayatımın en ağır yükünü omuzlamamın başlangıcıydı. Gelişinle birlikte, aklım ilk kez kalbime boyun eğdi. Birini ilk kez bu denli özledim. Erişilmezliğinin verdiği acıyı bile seninle sevmeyi öğrendim. Yattığımda aklımı son kez meşgul eden, uyandığımda zihnimi ilk dolduran sendin. Seninle, acının bile tatlı bir özlemi barındırabileceğini öğrendim. Ancak tüm bunlara rağmen, içimdeki olmazlarımı değiştiremedim... Varlığın öyle derin bir çaresizlik ki, ne sana yönelebiliyorum ne de senden uzaklaşabiliyorum.
