türlü sorulara, eziyetlere maruz kalan, bazen sevmediği halde o çayı içmek zorunda kalan insandır.
efendim bu benim. sevmem çayı. ice tea, nestea filan severim ama ne yalan söyleyeyim. gerçi onları da çaydan saymıyorlar ya neyse ben yine de belirteyim. ne bileyim yani sevmiyorum işte tadını filan. hoşuma gitmiyor bu çay. sanki ağzımın tadını bozuyormuş gibi geliyor bana. çok büyük zorluklara göğüs geriyorum bu yüzden. ısrarla çay içmemi söyleyenler mi istersin, "iç iç bitane ama!" diye beni zıvanadan çıkaran mı?
geçen yaz staj yaptığım yerde çaycı bi abi vardı. getiriyor habire çayları. bende kırmayayım dedim 2 bardak içtim. (hizbullah işkencesi gibiydi.. ne sen sor ne ben söyleyeyim!) adam dürbünle beni gözlüyor sanki çayım bittikçe yanımda bitiyor yeni çayla. artık habire tuvalete gitmekten ve midemin bulantısından fenalık geçireceğim. en sonunda dayanamadım:
-ya ben hiç içmiyim saolun adem abi..
-niye?
-yok gerçekten.. yeter 2 bardak.
-çekinme yaa sen artık buranın adamı sayılırsın.
-yok çekindiğimden değil ya. ben pek içemiyorum çayı.
-hıı taam ben sana ıhlamur filan getiriyim.
sonra ıhlamur ve bitki çayları seanslarımız başladı. çıldırmak üzereydim. midem allak bullak olmuştu. eve zor geldim.. midem aşure kazanı gibi olmuştu. ertesi günü 3 fincan ıhlamur ve bir nescafeyle sağ salim atlattım. bolca su içtim. staj yapmak hayatımın en büyük işkencesi gibiydi.. 25.gün sonunda pılımı pırtımı topladım ve arkama bakmadan kaçtım o sahneden.
birinde de annemin memleketi erzincan'a gittiğimizde, bizi kahvaltıya çağırdılar. bana çay doldururlarken annem sağolsun müdahale etti hemen;
-tuba'ya çay koymayın cnm o içmiyo
-aa! (bana alien görmüş gibi baktı o sırada) nasıl içmiyo?
-evet sevmiyorum ben çayı saolun.
-nassı sevmiyosun yaa? şaka mı yapıyosun?
-yoo.. sevmem tadını.
-çay içmeden nası yaşıyosun?
-valla ben onu su diye biliyordum
-he?
zırt erenköy.. içmiyorum lan içmiyorum. uğraşmayın benimle, rahat bırakın. bi huzur verin.
