bizler, o kadar aciz, o kadar aptal, o kadar yetersiz, o kadar vasıfsız canlılarız ki, kainat doğdumuz günden itibaren eksikliklerimizi yüzümüze çarpmaya başlamıştı. bebeklikte anne bakımına, yetişkinlikte iş bölüşümü ve toplumsal işleyişe muhtaç zavallı yaratıklardık hep.
öylesine zavallı ve aciziz ki, insanlığın medeniyet adına bir şeyler üretebilmesi bile, her bir ferdin ömrünün %0.001, %0.001 ine tekabül eden, rasyonel faaliyetlerinin toplamıyla, nüfus artışının uzun senelere yayılmasıyla beraber mümkün oldu.
