Az önce arkadaşa bir şeyler yazmak istedim ama oğlum "deniz yıldızını denizin neresinde bulabiliriz bir araştırır mısın?" Dedi. Öncelikle ona bakmam gerekiyordu. Bende demek istiyorum ki hayata tutun ve konuşmaya başladıklarında kızlarınla sohbet edebil. inan ilerisi daha da eğlenceli.
Bipolar bozukluk hastası bir anne olarak neler neler yazmak istiyorum ancak fazla özele giremiyorum. Tedavi gördüğüm halde ne düşünceler geçiyor sürekli zihnimden. Bazı zamanlar 2-3 hafta sürekli işkence çekiyorum resmen. Mesela bir arkadaşım da bipolar ona duyduğu ses sürekli oğlunu öldürmesini söylüyordu. Bunu bana anlattıktan sonra o kadar etkilendim ki bende hastayım o halde bir gün bende oğluma zarar mı vereceğim diye korkarak kendimi öldürmeyi düşündüm yeniden. Et keserken bile kendini katil gibi hisseden ben neler düşündüm. Zihniniz nelere inandırıyor sizi şaşarsınız. O düşünceleri atlatabilmek, kendimi rahatlatabilmek için günlerce uğraştım. Eşime anlatamadım. Beni boşar, oğlumu benden alır diye korktum. Doktoruma anlatamadım cunku ilaclarimi artirirdi ve hep uyumak isterdim. Oysa benim fazla uyumamam lazim. Evdeki duzen bozulur o zaman yine eşimle sorun yaşarım. Öyle zamanlarda Sürekli tedirginim, her şey boş geliyor. Yalnızca oğlumun yanında olmam gerektiği için yaşamam gerektiğini düşünüyorum. Çünkü gerçekten bu hastalık insana nefes aldırmıyor. Her anını mahvediyor. Kimse kendini kandıramaz bu geçecek bir şey değil çünkü. Ama ne yapıyorum? Kendimi sürekli telkin ediyorum "ben çok zekiyim bu hastalığı zekamla yeneceğim" diyorum. Belki doktorlara komik gelir ama bende işe yaradı. Tabiki ilaçsız zor onu asla düşünemiyorum.
Ruh ve akıl hastası olan herkese iyi dileklerimi sunuyorum. Lütfen tedavi olun ve tedaviyi bırakmayın. O minik kızların babası ve benim oğlumun annesi sağ olsun. Ve nicemizin... çok zor ama başarabiliriz.
