Her nefes alışta, her adımda, sanki zaman yavaşlıyor ve insanın hayatı, bir film şeridi gibi yavaşça geçip gidiyor. Bu anlarda, hayatta kalmanın ne kadar kırılgan bir gerçeklik olduğunu derinden hissediyoruz. Bu süreçte yaşanan acı, belki de en büyük öğretmendir. Zamanla, hastalığın karanlıkları yerini umut ışıklarına bırakabilir. Ve her ne kadar bu yolculuk zor ve meşakkatli olsa da, sonunda bizlere yaşamın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatır.
Bazen düşünüyorum ki, eğer bir gün birçok hastalıkla mücadele etmek zorunda kalacağımı bilseydim, bu dünyaya gelmekten vazgeçerdim. Ama sonra, bu düşünceyi sorguluyorum: Şu anki zorlu durumuma bakarak, geleceğimin de böyle karanlık bir yolda devam edeceğini neden varsayıyorum? Kısa bir süre içinde ağır hastalıklarla boğuşmak zorunda kaldım ve görünüşe göre bu mücadele uzun süre devam edecek. Bu düşünceler arasında kaybolurken, kendime dönüp bakıyorum. Belki de en büyük desteğim kendim olmalı ve kendi koruyucum olmalıyım. Hastalıkların beni ne kadar etkilediği, ne kadar derin yaralar açtığı önemli değil. Çünkü sonunda, en güçlü destekçim ve en iyi koruyucum yine kendim olmalıyım, olacağım. Hastalıkların gölgesinde bile, kendi ışığımı bulmalı ve bu karanlıkta yolumu aydınlatmalıyım. Unutulmamalıdır ki, her zorluk, bizi daha güçlü ve dirençli yapma potansiyeline sahiptir.
