Son birkaç aydır beynimi yiyip bitiren konu. 21 aylık ikiz kız babasıyım, yalnızca onları gördüğüm ve bana baba diyerek koşup sarıldıkları anlar bu düşünce aklımdan çıkıyor. Cesaret edebilir miyim bilmiyorum, ama düşüncesi bile insanı yaşarken mezara koymaya yetiyor. Sevgili sözlük, insanlık namına izmir içi bu konularda uzman bir psikolog önerin, mesaj kutum açık. ilgi çekmek gibi bir niyetim yok, en son ne zaman entry girdiğimi bile hatırlamıyorum. Bu 37 yaşında, daha ikiz kızlarının birkaç kelime dışında konuştuğunu bile duymamış bir babanın yardım çığlığıdır.
Edit: arkadaşlar, herkese desteği için teşekkür ederim. iyi insanlar, iyi ki var. O kadar zor ki, beni hayata bağlayan 2 mucizeye rağmen böyle düşüncelere sahip olmak. Aranızdan birkaç kişiyle dertleşmek gerçekten iyi geldi, en azından yarın uyandığımda, çocuklarımı kucağıma aldığımda yüzüm düne göre daha güleç olacak. Umuyorum ki uzun vadede, belki kızlarımla oturup dertleşirken içimden bu günleri düşündüğümde ne kadar aptalca olduğunu anımsayıp iyi ki o gece destek aramışım diyeceğim. Yolum uzun, günü kurtardık ama aydınlığa daha çok var. Entry’de belirttiğim gibi, konusunda uzman psikoterapist, psikolog tavsiyelerinize açığım.
Prenseslerimi uyandırmadan uzaktan birer öpücük verdim onlara, şimdi biraz daha huzurlu uyuyabilirim. Daha güzel günlere uyanabilmek ümidiyle..
