biliyorum, gözlerin ıslak, ellerin soğuk, kalbinde en deli fırtınalar esmekte şimdi...
"üzülme" demeyeceğim sana, "ağlama" hiç demeyeceğim... hatta ağlasan şöyle, bağıra-çağıra... ahhhh... ağlasan... atmasan içine... haykırsan, döksen içindeki acıyı...ahhh...
yıllar önce yaşadığım o büyük acı, en zamansız zamanda seni de alıverdi içine... ne denilebilirdi ki... ne... hiçbirşey diyemedim ben de... dondum kaldım sadece, öylece... hiç gitmedi o sesin ve ilk kez duyduğum gözyaşlarının akışı kulağımdan... bir haftadır her gece, gözümü kapadığım anda milyarlarca kez doluyor, kara şubatın 9'unda, kara haberi aldığım andaki sesin kulaklarıma... solumda, tam sol yanımda, hiç çıkmayacak, hiç gitmeyecek bir acı...
bir şey denemez. ne dense boştur, bilirim, çok iyi bilirim hem de... kimi gidişler bizi hep "yarım" kalmaya mahkum eder, yerleri asla dolmaz...
yüreğini alabilsem avuçlarıma... gözüm gibi bakıp ona, dindirebilsem acını... biliyorum, biliyorum, o acı hiç dinmeyecek, sadece onunla yaşamaya alışılacak...
hep bir yerlerden izleyecekler bizi, bir kez olsun rüyalarımızda olsa dahi görmek için dualar edeceğiz onları... ama emin ol, hiç ama hiç yalnız bırakmayacaklar bizi... hayatımızın her anında hissedeceğiz, hep bizimle olduklarını, hep yanımızda, hep canımızda olduklarını... ve attığımız her adımda onlara soracağız, her başarıda, her sevinçte ilk onları haberdar edeceğiz:
