Senin atan buralı, (hisar) ona göre davranacaksın.
Çocukluğum dahil gençliğim bu cümlenin içine sıkışmıştı. Bana bir şey söyle dediklerinde aklıma ilk gelendir. Senin ataların buralı, ona göre davran, ona göre yürü, ona göre büyü. Arkadaşlarım deniz kenarında çekirdek çitlerken ben evde yüz tane çatal bıçakla masa adabı dersi alıyordum. Reşit olunca ilk topuklu ayakkabımı alan babaannem halamlardan yürüme dersi aldırmıştı. Tabii ki kız lisesine gittim. ilk kolyem taşlı tuşlu barbili kolyeler değildi tabii ki, dedemin kapalı çarşından aldığı inci kolyeyle neneler gibi gezerdim. Ailenin kadınlarıyla beş çayına gider hangi otelin pastanesi daha iyi hepsini bilirdim. Kendimce büyüyemedim.. Onlarca büyüdüm. Kızıyor muyum kızmıyor muyum emin değilim. Emeklerini, iftiharla bakan gözleri hep üzerimde olurdu. Kız lisesine giden her kız ya öğretmen ya hostes oluyordu dönemimizde. Eğitime devam etmeyecekse de kuleli den bir subay bulur nasılsa düşüncesi olurdu evlenir çoluk çocuğa karışır diye düşünüyorlardı. Bugün bazıları hayatımda yok, hayatta değiller. Yine de seviyorum tüm o kalabalığı, o evin telaşını, sabahtan padişah gelecekmiş gibi yemek menüleri çıkartmalarını, kahve saatlerini, dantelli tepsilerde içtikleri suyu. hepsi gözümün önünde, geçmişimde duruyorlar hepsi öylece, yine de atalarım işte onlara göre davrandım içten içe böyle yaşamayacağım diye kızsam da özümde tam da onlara dönüştüğüm yaşlardayım. Yine de minnetarım her bir güne.
