Aylar sonra binbir hevesle izmir'ime geldim. Annemle babam otogardan bizi aldılar. Mesafe çok yakın oldugu için taksiciler aşırı laf yapıyor diye minibüse binelim dedik. Yalnızca 3 dakikalık yol.
Tam indik. Babam bir anda minibüse geri koşup minibüsü durdurdu. Yere baktı ve yeşil bir eczane poşetini yerden aldı. Hava zaten 45 derece. Ben olaydan habersizim. Meğer o minik poşette annemle babamın son bir yıldır biriktirdiği altınlar varmış. Biri babamın arka cebinden çekmiş ama düşürmüş. Kim yaptıysa yar olmadı. Babam biz yorgunuz diye minibüsü karakola çektirmemiş. Büyük hayal kırıklığına uğradım ve içimden izmir'de bitmiş dedim. Istanbul'dan farkı kalmadı artık benim için. Tabi burada asıl hata o altınları yanına alıp bir de arka cebine koyan ihtiyar babam da. Allah'tan kolpaçinodaki ağır abiler gibi bir gençlik yaşadığı için duruma hemen uyandı.
