Çok uzun zaman sonra belki de bir daha böyle hissedemeyeceğim diye kendimi avuturken tekrar aynı güzel şeyleri hissetmiştim. Çok zor şartlar altında çalışıp, çalıştığım yerde tek başına, hiç tanımadığım insanlarla beraber kalırken o var ve benimle diye kötü hiçbir şey umurumda değildi. Tam anlamıyla her hücremde mutluluğu hissediyordum.
Beraber vakit geçirip, hayaller kurup güzel şeyleri paylaşıyorduk.
Her şey bir anda yok oldu.
Şimdi kendimi aptal gibi hissediyorum.
Sanki annemler beni parka götüreceklerini söylemişler, tüm gün hevesle beklemişim de artık akşam olmuş. Tüm umudum da bitmiş beni de parka götürmemişler gibi.
