Sürüden sonra izlediğim 2.yılmaz güney filmi.
Ancak sürüden farklı olarak yılmaz güney bu sefer bizzat yönetmen koltuğunda.farklılıklar bununla bitmiyor elbet .tuncel kurtiz dışında oyuncular profesyonel değil.yeri gelmişken şunu da söylemeliyiz ki her iki filmde de yer alan tuncel kurtiz birbirine tamamen zıt rollerin hakkını sonuna kadar vermektedir.
Bu hafif mukayeseli girizgahtan sonra öncelikle şunu söylemeliyiz ki film oldukça sert.filmde mekan cezaevi,zaman 80 darbe dönemi ve üstelik çoğu şey çocuklar üzerinden anlatılınca ve anlatılanlar kalemiyle kamerasıyla yılmaz güney tarafından aktarılınca filmin oldukça sert olmasını ancak o zaman kavrayabiliyorsunuz.sertlikten kasıt ne demek istediğim galiba bugün yılmaz güney denilince akla gelen o politik ve muhalif duruş ve elbette neden türk sinemasında yılmaz güneyin ayrı bir yere koyulduğuyla ilgilidir.öyle sahneler vardır ki türk sineması belki de ilk kez böyle bir yönetmenin kamerasıyla seyirciye o güne kadar izlemediği gerçeklikte şeyler sunuyor.doğum sahnesi,kadın mahkumların cezaevindeki hamam sahnesi,gardiyanların çocuklara karşı acımasızlığı,arkada kürtçe bir fon,küfürler...
Başlangıçta çocukların oyuncu olmadıklarından kaynaklanan acemilikleri gözünüze çarpasada baştan sona filme hakim olan o sertlik sizi öyle bir alıp götürür ki sizin de ağzınız da küfür hiç eksik olmaz.sanki siz de artık filmin içindesinizdir ve artık siz de isyanı bir umut,kurtuluş olarak görür ve ordaki çocuklara katılırsınız.siz de her türlü acıya rağmen başka bir cezaevine gidebilmek için yapılan isyanın sonunda gerçekleşen nakille beraber umuda kapılırsınız.ama bu umudunuzda duvara toslar.duvarlar serttir ve aynıdır vesselam burada ya da orada.o dönem bazıları için bir duvardır,umutsuzluktur...
