Öncelikle, en başta, Oturuyorum. Boş boş, sanki zaman durmuşcasına ve bir kelime dâhi bilmiyormuşcasına sıfır kafayla oturuyorum. Bunu nasıl yaptığımı bilmiyorum ama zihnim bomboş kalıyor o an için. Düşünmek yok, sesler yok, en son ne olup bittiği hakkında fikir yok. Nefes alış veriş sesleri dâhi neredeyse yok. Bu evre geçince de yapmayı sevdiğim şeylerden birini o an için seçip yapıyorum. Zaten bu kadar kötü hissettiğim anlar da nadirdir. Bunun haricinde ise önceki durumun son aşamasını gerçekleştiriyorum. Neden bu kadar uzattığımı da bilmiyorum. Neyse, öyle işte.
