Sanırım birçoğumuzda var olan durum.
Hiçbir yere sığamıyorum, bazen aşırı umutlu hissediyorum. Bazen de sevdiğin bir yere gitmenin heyecanından uyuyamayan çocuk gibi heyecanlı hissediyorum. Zaman zaman intiharı düşünüp inançlarımla buna engel oluyorum. Çoğu zaman insanların sahteliğini, sevgisizliğini derinden hissedip kahroluyorum. Ağlamak istiyorum sonra "yaa amaan yarın çok güzel şeyler olacak, olumluyum iyiyim" diye kendimi teselli ediyorum.
Çok uzun zaman sonra birini sevmek istiyorum. Ona da kendime de fırsat veriyorum. Bazen derinden sevgisini hissediyorum bazen de belki travmalarımdan ya da sahiden de sevgisizliğini. ileri de daha çok üzülmemek için uzaklaşıyorum ama yine de üzülüyorum. Sonra ona bakıyorum, kızıyorum çaba göstermiyor diye, başka bir ses de doğru insanlar değiliz ya da zaman doğru değildir diyor.
Yatağıma giriyorum günün sonunda ve gömülmek istiyorum buraya.
Ne zaman bir şey istesem, çokça çabalasam hep benden bir şeyler eksiliyor.
