anne sözü genelde neden hep doğru yolu gösterir?
köprüden önceki son çıkışı kaçırdığındaki "tüh" gibidir onun sözünü dinlemediğindeki halin. hava günlük güneşlikken kapıdan çıkarken bağırır: "şemsiyeni al yağmur yağacak." diye
bilmişlik taslayıp gülerek "fırtına da var mı?" der kapıyı çarpar çıkarsın. sırılsıklam eve dönersin, gülmez anne yine kurutmaya çalışır seni.
arkadaşlar için bazen fikir yürütür
"seni üzer!" dedikleri üzer,
"yalancı!" dedikleri yalancı çıkar.
"sevmedim" dediği kazık atar.
yine de saygı duyar arkadaşlığına çok ses çıkarmaz da, ufaktan başının etini yer. ve sonra her haklı çıktığı kişi için daha çok güvenirsin annene, her geleceği gördüğü(!) durum için daha çok inanırsın ona. işte biz buna ne diyoruz peki? içgüdü mü? deneyim mi? insan sarraflığı mı? ne?
