eğer bu zorunlu yalnızlıksa dünyanın en zor şeyi...
boşandıktan 6 ay, sonraki süreçte 1,5 sene olmak üzere toplamda 2 sene yapayalnız kaldım.
annem babam hayatta değiller, öyle pek akrabam da yok. günü geldi 1 bardak çay içmek için eski dostlarıma! yalvardım. ne olur ya dedim eski günlerin hatırı için 1 bardak çay. evet yeri geldi o kimseyi de bulamadım.
ama bu istenen yalnızlıksa tam tersi dünyanın en güzel şeyi.
baktım kimse yok kendimi geliştireyim dedim. yemek yapmayı öğrendim, gitar çalmayı öğrendim! daha önceden de yapmamıştım bunları. evi toplamayı, çamaşır bulaşık yıkamayı...
el bebek gül bebek büyümüştüm ama kimse kalmayınca yaptım.
her gün iş çıkışında yapayalnız evime gidip film dizi izledim. ondan sıkılınca gitar çaldım, kitap okudum. kendime o kadar çok meşgale geliştirdim ki, vaktim kalmadı. hoşuma gitti yalnızlık.
bir gün karşıma birisi çıktı. bir kadın. onunla yaşıyoruz şu anda. bazen eski günlerimi özlüyorum. bazen ama kafa dinlediğim günleri. düşünüyorum zor diyorum.
