*Babamla istanbul u gezmeye gittigimizde deniz görmenin verdigi keyifle* agzım acık bir şekilde etrafı izliyordum. Babamın "hadi vapura bindiriyim seni" demesi üzerine heyecanım bir kat daha arttı. Derken, vapura bindik, üst kattan alt kata inmemiz lazımdı babam arkamdaydı, ben önden inmeye başladım. Yalnız o yaştaki biri için korkutucu derecede yüksek olan merdivenlerin dikligi sonucu oluşan derinligin beni kendini cekme istegine karşı koyamadım ve kıcımın üstüne düşüp pıtır pıtır bilmem kaç merdiven basamagını gayet acı veren bir şekilde son basamakta yere düşerek indim. O kayma esnasında dişlerim bile birbirine carptı hiç unutmam. Hayatımda hiç bu kadar utandıgımı hatırlamıyorum. Tamam kücüktüm falan da insana koyuyor yine de. Hele de ben inişimi tamamlayıp yerden kalkarken yandaki teyzenin beni gösterip ogluna "Bak uslu cocuk olmazsan sen de onun gibi olursun" demesi dün gibi aklımda.
