birçok kesime göre özellikle tarikatlara göre; "allah teala'ya yaklaşmak için peygamberleri vesile kılmayı = teşeffu' ve istiâneyi, selef ve haleften, ibnu teymiye'ye gelinceye kadar hiçbir kimse inkar etmemiştir. o ise hak yoldan ayrılıp, şefaat ve vasıtayı, meded beklemeyi inkar etmiştir"
oysa ki üstad ibn i teymiyye nin risalelerinde yazılanları okumaya bile gerek görmezler.
--spoiler--
peygamberimizin ümmeti içindeki günahkârlara şefaatine gelince, bu, sahabe ve hakkıyla tâbi olanlarla dört imam ve başkalarınca da ittifak edilen bir husustur. ancak haricîler ve mu'tezile ile zeydîler gibi bid'at ehlinin pek çoğu bunu inkâr etmiştir. onlar diyorlar ki: kim cehenneme girerse, ne bir şefaatle, ne de başka bir sebeple ondan çıkmaz. onlara göre, cennete giren cehenneme girmeyecek, cehenneme giren de cennete girmeyecektir. onlarca aynı şahısta hem sevab, hem de günah olmaz. ama sahabe ve hakkıyla onlara tâbi olanlarla dört imam ve diğerleri gibi öteki müctehidler, allah dilediğine azap çektirdikten sonra bir topluluğun kimileri muhammed (s.a.v.)'in şefaatiyle, kimileri başkalarının şefaatiyle, kimileri de şefaat olmaksızın cehennemden çıkarılacağını belirten mütevatir hadîsleri kabul eder ve öylece inanırlar.
