Çocukluğumun geçtiği mahalleye çok yakın bir yerde yaşıyorum. Semti değiştirmedim yani. Arada sırada arabama binip sessizce o mahalleye gidiyorum. Biraz yürüyorum, etrafı seyrediyorum. Kimse benim o anlarda ne hissettiğimi bilmiyor. Güzel olan tarafı da bu zaten. Hayat normal akışında devam ederken ben orgazm olur gibi hayvani bir şekilde keyif alıyorum bu durumdan.
Bizim çocukluğumuzdaki mahalle dizaynından eser yok şimdi tabi. Her yer ev. Rum mezarlığı vardı dut ağaçlarının altında. Bildiğin mezar taşları vardı. Biz onların üstünde gezerdik. Düşün hacı abi 150-200 sene önce yaşıyordu adamlar, şimdi yerine bir site var. Heriflerin mezarı bile yok yani.
Mahalle dizaynı aynı değil ama ben etrafta gezerken yine çocukluğumdaki gibi görebiliyorum orayı. Maç yaptığımız koca saha, şallıların bahçeden şu içtiğimiz çeşme, dutluk, meteyle orta kafa gol oynadığımız paslı demir kapı.. Ordalar aslında, hepsi ordalar.
Küçük bir teoman selamlıyor beni ne zaman gitsem. Arkadaşlarıyla futbol oynuyor bazen, bazen bisiklete biniyor. Ama ne zaman gitsem kafasını çevirip gülüyor bana. Bir kere olsun gülüyor, sonra arkadaşlarıyla oynamaya devam ediyor. Rahatsız etmiyorum onu, sadece öyle uzaktan seyrediyorum. Ama görüyor beni, ben de onu görüyorum.
Ne zaman özlesem çocukluğumu gidip orda ziyaret ediyorum.
Üzerinden onlarca yıl geçmiş olsa bile, ben hep ordayım.
