var o boşluk bende... ama korkunç değil, çok çok canım sıkılınca "ya ölürsem ne olacak" şeklinde zühur ediyor...
o boşluğun ateistlikle de pek alakası yok, bu insanın hayatı ne kadar dolu dolu ve coşkuyla yaşadığı ile alakalı bir boşluk daha çok.
şayet her gün bittiğinde geriye dönüp "vay be ne güzel gün geçti" diyebilecek bir insansan, bunu diyebilecek şeyler yaptıysan, etrafına değer kattıysan, büyüdüysen, öğrendiysen, yaptıysan, geliştirdiysen o boşluk küçülüyor canım kardeşim...
ama bunları yapmıyorsan her gün aynı şekilde yaşayıp, aynı şeyleri muhafaza etme gayretindeysen o boşluk aynen kalıyor veya büyüyor.
dine inanan insanlarda bu boşluğu görmediğini iddia edenlere sesleniyorum: daha iyi bakın...
insan dine inansın veya ateist olsun hiç mühim değil... o boşluk doğuştan geliyor... din o boşluğu doldurmuyor, sadece gözlere perde indiriyor...
dolayısıyla önce hastalığın sebebini teşhis etmek lazım ki tedavisi bulunsun... o boşluk dinsizlikten gelmiyor, yaşamamaktan geliyor... tecrübe
