dile kolay 10 yılın sonunda anladım ki ben sevgisi tüketilmiş ve sadece evlatları için yaşayan bir adammışım. karım beni aslında düşündüğüm kadar değil hiç sevmiyor. bir insan kocasının giydiği çoraptan, kullandığı parfüme kadar her şeyi eleştirir mi?
birileri şimdi der, seni önemsiyor ki sana bunları söylüyor diye. hayır! olay bu değil, olay bi insanı nedensizce olduğu gibi sevmektir. neden ya neden katlanmak bu kadar eleştiriye? neden sürekli sabah günaydın hayatım deyip öpmeye çalışıp en küçük bir tepki almamak? neden ya bu kadar sevgi açlığı? ben artık katlanamıyorum....
ben artık çok ama çok mutsuzum... sevgimin, öz verimin en küçük değerini almıyorum. bıktım gerçekten bıktım....
