ne diyebilirim ki ?
şahsen çoğu şeyin bittiğini ve her günümün büyük bölümünü formalite icabı yaşadığımı düşünüyorum. işine geleni seçen, işine gelmeyeni yalnızlığa terk eden kadınlar, horoz gibi kabaran egosu şişkin erkekler, ince düşüncesizlik, saygısızlık, ülke ekonomisi, tatile çıkamamak, uygun meslek bulamayışım ve umutsuzluğum beni zorluyor. kalbim de teklemeye başladı. güçlü kalmaya çalışınca daha da yoruluyorum.
yapmaya çalıştığım tek şey sevdiğim şeylere ağırlık vermek ve zaman zaman telefonumu kapatıp bambaşka bir atmosfer, manzarayı gözümün önüne getirerek dünyadan ve insanlardan dolaylı olarak uzaklaşmak...
önüme çıkan renklerden keyif almaya çalışıyorum. hayallerim olmayacak, beklentiye girmiyorum. karşıma çıkanla yetiniyorum. senin durumunu bilmiyorum ama bunlar bana iyi geliyor. bir de bende işe yaramıyor ama pozitif düşünmek için çaba göstermeni öneririm.
umarım her şey yoluna girer ve iyi hissedersin. son olarak, ne terapi, ne ilaç, ne tavsiyeler, gerçek yanıt içinde saklı ve onu bulacak olan sensin. unutma.
başarılar !
