Atatürk, 1932-1934 yılları arasında dilimide büyük bir tasfiye hareketi başlattı. Arapçadan ve Farsca dilimize giren bütün kelimelerin ayıklanıp atılmasını emretti. iki yıl sonra, kimse kimseyi anlayamaz hale geldi. içerisine girdiğimiz büyük yanlışı fark edince, yakın çevresindeki Falih Rıfkı Atay'a: "Dilimizi çıkmaza sokmuşuzdur. Bırakırlar mı dili bu çıkmazda? Hayır! Bırakmazlar. Ama ben de bu işi başkalarıına bırakmam" diyerek tasfiye hareketinden vazgeçti.
Atatürk, yapmış ve başarmış olduğu inkılâplara, iki yeni inkılâpla daha katılmak istiyordu. Musikide ve dinde de indakılâp çalışmalarına girmişti. Kendisi, Çankaya Köşkü'nde yapılan toplantılarda, bizim musikimizi dinliyor, türkülerimizi ve şarkılarımızı söylüyordu. Ama bizim tek sesli musikimizin can çekişmekte olduğunu iddia ediyordu. Tek sesli musikimiz yerine, Batı'nın çok sesli musikisini yerleştirmek istiyordu.Bu bakımdan Devlet Radyomuzdan bizim türkülerimizin ve şarkılarımızın çalınmasını, söylenmesini yasakladı. Bu yasak 3.5 yıl sürdü. Halk, Batı'nın operalarını operetlerini, konçertolarını kat'iyyen benimsemedi. Atatürk sonunda musiki inkılâp olmayacağını görerek, anlayarak bu kararından vazgeçti. Ama şimdi radyolarımızda, televizyonlarımızda zaman zaman bizim musikimize karşı tavır koyanlar, ağızlarını hâlâ"Atatürk dedi ki..." diye açıyorlar.
