Bir kaç gün önce arkadaşımın kardeşi vefat etti. Herhangi bir hastalığı yokken, aniden bir kaza sonucu... Ölümün olduğu yerde her şeyi fazla mı kafaya takıyorum diye düşüncelere dalmaya başladım. Ama beynim yarattığı mağduriyetlerle hemen ele geçirmeye başladı beni.
Çok eksik hissediyorum sözlük. Debelenip duruyorum o eksikliği giderebilmek için, yorulduğumla kalıyorum. Sonra kimsenin göremeyeceği bir yere sinip ağlıyorum öylece. Ağlandığında geçse keşke, kalbimi daha da yoruyorum.
Kalp demişken, iyi değilim epeydir. Kalbim yıllardır ona yaşattırdıklarının hesabını bana soruyor. Müthiş bir ağrı, ee ailede de kalp sorunu olunca insan korkuyor tabi. Korkuyorum da, ölmekten değil. Bu yüzden kılımı kıpırdatmıyorum. Öyle bi acı ki bu, bana yaşadığımı hissettiriyor ortaya çıktığında. Kendimi canlı cenaze olduğuma ikna edip duygularımı da kendimle beraber gömdüğüme o kadar inandırmışım ki, bünyem kaldıramıyor bunu.
Ah, öyle işte. Haykırmak istediğim, insanların kulaklarına bağırarak sağır edercesine söylemek istediğim çok şey var ama susuyorum, en güzel yaptığım şeydir bu.
