pandemi zamanı lise mezuniyetimizin 20. yıldönümüne denk geliyordu. bir iki kişiyle görüşüp buluşma düzenleyelim diye düşündük. özel sayfalar açtık sosyal medyada. katılım 30 civarıydı, geri dönmeyenler ve bulamadıklarımız oldu. her gün hatırlatma yaptım, öneri istedim, kimse oralı bile olmadı. ben de iptal ettim.
babama söylediğimde '' o insanlar lisede tanıdıklarınla aynı değil, böyle düşünürsen iyi olmuş '' dedi. düşündüğümde gerçekten öyleydi. herkes farklı yönlere, bazıları yurt dışına gitmişti. kardeşimle aynı lisede okuduk, onu takip edip beni takip etmeyenler var mesela. işi gücü, çoluğu çocuğu olan var. insanlar değişiyor da, olumsuza evrilmiş olabilen var.
mesela sıra arkadaşım ve ön sıradakilerle yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. sıra arkadaşım sosyal medyada bile yok ve nerede olduğunu bilmiyorum. önümdekilerden biri beni sosyal medyadan neden göstermeden çıkartıp ülkeden ayrıldı, başka arkadaşlarımla görüşüyormuş, artık umursamıyorum. sadece evli, çocuklu, zeki ve dost dediğim adamdan haberim var onunla da ayda yılda bir görüşüyoruz.
diyeceğim o ki bazen geçmişin geçmişte kalması daha iyidir. güzel anıları akla getirin ve başka bir şey aramayın. mutlu olmasanız da hayal kırıklığına uğramazsınız en azından.
