eskiden daha fazlaydı bunlar, gün geçtikçe sayıları azalıyor sanki...
ben bi şeyci olamamış bi adamım mesela, o yüzden bana hep garip gelmiştir. anasını satayım, ortamda ne kadar antin kuntin mevzu varsa uğraştım, gittim etrafım olayın ne olduğunu bilmeyen insanlarla kaplıyken ergenlik yıllarımı frp olaylarına falan adadım, tonla kitap okudum, ona rağmen ferepeci olamadım. metal de böyle, bu üzüyordu beni bayağı
yani şey diyorum, özendim ben bu adamlara hep. adamın bi şekli şemali var, ne bileyim, o da dinliyor ben de dinliyorum ve fakat o adam metalci işte. adam yaşıyor müziği, özdeşleşmiş mevzu ile, bir olmuş, can olmuş, canan olmuş. biz bişi olamadık, zaten sonra da kimyaya biyolojiye falan girdik işte, düz adam olma yolunda ilerliyoruz düşe kalka
yine de adam karşıma geçmiş "ben metalciyim hocu!" diyor ya, kopuyorum ben orada hafiften. tamam lan, biz de köpek gibi metal dinliyoruz (nası!?), bi sürü başka şey de dinliyoruz, open your mind hesaaaabı, allah ne verdiyse kastırıyoruz. bak şimdi negzel internet yapmış adam, okuyorsun , hoop hemen indiriyorsun. sen şimdi metalcisin ya, dinlemiyor musun başka şey mesela? gizli gizli mi dinliyorsun veyahut? metal sevgisinden geceleri gizlice ağlıyor musun, ondan mı bu titr sana yakışıyor da kimse bana bakıp "ilker de sağlam metalcidir!" demiyor
artık eskisi kadar üzmüyor bu olay beni. varsın bi şeyci olmayayım; ama o vakitler harbiden sarsıyordu bünyemi, tarifsiz kederlere gark ediyordu şahsımı. kendini bi şey üzerinden tanımlayamamak kötü bir şey beri yandan, valla öyle, hele o yıllarda...
du bari, pazartesi okula giderken şu tişörtlerden birini giyeyim... bu sefer tutar bakarsın, hiç belli olmaz! hofff...
