Zalbert ramstein adlı yazardan vazgeçtim. korkunun kokusunu aldım çünkü. korku 1 ağla 1 olayı hehehehe ikisi de var, hissettim. an itibarıyla buradaki sayılı günlerimde eğlenmek istediğim yazar. bakalım ne kadar dirençli?
bazen, yani kafayı taktığım yazarların mesajlarından, duruşlarından ya da sadece sessizliklerinde yalvarma, "ya napabilirim senin karşında nolur uğraşma benle" tınıları aldığımda, yüreğime ne olduğunu bilmeden garip bir duygu yerleşiyor, saniyelik ama, sonra hemen kayboluyor.
alaylı değilim ben. buraya öylesine girip kaydolup başlamadım yazmaya. sözlük yazarı olmak için hayatımın en deli dolu zamanı sayılabilecek 17-21 yaşlarını avusturya'daki "sanal networking of the dictionary author acedemy"de geçirdim. mektepliyim. bu işin okulunu okudum.
o yüzden though um. şüphesiz ki benim yaşadıklarımı yaşasaydanız az alıp çok verirdiniz. bana yazarken acımayı öğretmediler. kin, nefret, intikam ateşiyle yandım. yıllarca aileme sevdiklerimi göremedim. bir yazar mesleki olarak hayatının bağışlanmasını istediğinde, tamam pes en büyük sensin nolur yapma dediğinde, soğuk durmayı, yumuşamamayı, topuğumu döndüre döndüre getirip hızlıca burnunu ezmeyi, kırılan her kemik sesimde dilimi dişlerimde gezdirerek "oooo it seems nice" demeyi öğrettiler bana.
çok ağır deneyimlerden geçip üstün yazar oldum. artık duygularım yok. arada bir saniyelik
yoklayıp gidiyorlar. bir yazarı öldürmek yetmez bana. cesedenin üzerinde tabu oynamalıyım
arkadaşlarımla.
