simdi dunyanın cok katotik olması sebebiyle tum insanlara bir cip takıyorlar.
boylece herkes sut liman oluyor. kavga yok. gurultu yok. herkes huzurlu. ama bir taraftan hayattan tum renklerini de alıyorlar. ne bilim mesela butun kitapları yasaklıyorlar, butun renkli objeleri sadece duz islevsel objelerle degistiriyorlar.
asiler var. sisteme karsı cıkan. gizli sıgınaklarda yasayan. cip takmayı reddeden. polisler var bunları yakalayıp hapseden.
velhasılı bir polis bir asinin pesindeyken bir sıgınak buluyor. sıgınakta klasikler var kitap olarak, renkli bir dolu obje var. cok ilgisini cekiyor. gizli gizli sıgınaga gitmeye baslıyor. kitapları okuyor. objeleri inceliyor. sonra karsı devrim baslatıyor dunyada cip takılmasına karsı.
filmin ana mesajı dunyada kaos da olsa tum dunygular yasanılmalı. nese de huzun de. sevinc te uzuntu de. yasamak oyle anlamlı.
tamam, bu filmdeki her seyi anlıyorum.
ama asırı kavgalar, asırı sidik yarısları, asırı kıskanclıklar, asırı kaos beni cok yoruyor.
dunyayı bu kadar yorucu yasamak sart mı?
daha huzurlu bir varolus sekli yok mu?
ben demiyorum butun duyguları alalım insanlardan ama bu iki hikayenin bir ortası yok mu? lutfen olsun cunku:)
